|
W encyklpedii pszczelarskiej nic nie piszą na temat ew. szkodlwości tego miodu.
Chociaż kiedyś w necie znalazłem ciekawy opis zatrucia nektarem Bielunia tzw. diabelskiego ziela:
Do Ośrodka Leczenia Ostrych Zatruć w Poznaniu przywieziono matkę (78 lat) i syna (50 lat). Ten ostatni był leczony przez 14 h w izbie przyjęć (nie zgodził się na hospitalizację). Jak wynikało z wywiadu, tego dnia w godzinach rannych oboje wybierali miód z własnej pasieki położonej w pobliżu dużej plantacji (około 30 ha) bielunia dziędzierzawy (Datura stramonium) i bielunia indiańskiego (D. innoxia). W czasie wybierania miodu matka zjadła w celu degustacji plaster wielkości 5X5 cm, a syn plaster wielkości około 2X2 cm. Miód miał zwykły słodki smak, słaby aromatyczny zapach i barwę zielonkawobrunatną. Po około 1/2 h od spożycia miodu matka poczuła się źle; pojawiła się u niej duszność, osłabienie, uczucie suchości w jamie ustnej. Jednocześnie miała trudności w chodzeniu, była oszołomiona i wreszcie straciła przytomność. Podobne objawy w mniejszym nasileniu (bez utraty przy-tomności), obserwowano u syna. W chwili przyjęcia badaniem przedmiotowym stwierdzono u matki zaburzenia świadomości, brak kontaktu słownego, zaczerwienienie skóry twarzy, szerokie źrenice nie reagujące na światło, suchość błon śluzowych jamy ustnej i języka. Czynność serca była miarowa, przyspieszona do 2,33 Hz (140/min), ciśnienie krwi tętniczej 21,3/10,7 kPa (160/80 mm Hg). Podczas badania chora prężyła się, miała wzmożone odruchy z okostnej i ze ścięgien; odruchów patologicznych nie zauważono. U syna stwierdzono po-dobne objawy, ale słabiej wyrażone. Z chorym można było nawiązać kontakt słowny, miał jednak trudności w skupieniu uwagi, skarżył się na oszołomienie, doznawał zaburzeń równo-wagi, sprawiał wrażenie pijanego (wyłączono upojenie alkoholowe).
Zebrany wywiad oraz badania przedmiotowe przemawiały za zatruciem alkaloidami bie-lunia. Wykonano badania toksykologiczne metodą chromatografii cienkowarstwowej i wy-kryto w moczu chorych i w spożywanym uprzednio miodzie alkaloidy: skopolaminę i atro-pinę. Oznaczono ilościowo 0,005 g skopolaminy w 20 g miodu, W obu przypadkach zastoso-wano leczenie jak w zatruciu bieluniem dziędzierzawą. Syn poczuł się dobrze po 14 h i w stanie zadowalającym opuścił szpital. Matka odzyskała przytomność po 8 h, chodzić mogła po dobie leczenia. Wypisano ją ze szpitala w szóstym dniu od chwili zatrucia w stanie ogólnym bardzo dobrym. Zasługuje na uwagę, że syn wyłączał możliwość zatrucia miodem twierdząc, że plantacja bielunia znajduje się obok jego pasieki od czterech lat i corocznie wspólnie z matką w początkach sierpnia dokonywali degustacji podczas wybierania miodu z uli i nigdy nie odczuwali tego typu dolegliwości. Naszym zdaniem do zatrucia alkaloidami bielunia dziędzierzawy i indiańskiego doszło w danym roku (1971) na skutek suszy, która była przyczyną ubogiego kwitnienia innych roślin miododajnych. Ponadto susza mogła spo-wodować, że alkaloidy bielunia osiągnęły w nektarze większe stężenie. Należy dodać, że na plantacji nie pojawiły się mszyce, które wydzielając słodką ciecz mogłyby się przyczynić do produkcji miodu spadziowego.
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
czy nie 
ale przynajmniej posmakuje 
wielokwiatowego z domieszką tytoniowego 
