Tymianek pospolity (Thymus vulgaris L.) pochodzi z zachodnich obszarów basenu Morza Śródziemnego, gdzie po dziś dzień rośnie dziko na skalistych zboczach. Wykopaliska na terenie Mezopotamii i odcyfrowane gliniane tabliczki dowodzą niezbicie, iż tymianek był niegdyś ważnym składnikiem napojów uzdrawiających. Medycyna egipska oraz sumeryjska wpłynęły w znacznym stopniu na późniejszy rozwój lecznictwa u Greków i Rzymian. Grecy sporządzali z tymianku nawet napoje chłodzące. Znany i bardzo wysoko oceniany przez smakoszy był miód tymiankowy. W krajach słowiańskich historia tymianku sięga do ok. XI stulecia, kiedy to papiescy posłannicy przenieśli zioło przez Alpy. Uprawę w Europie Środkowej zaczęli benedyktyni. We Francji wino tymiankowe było uważane za remedium na choroby głowy, piersi, płuc, wątroby, przewodu pokarmowego, żołądka, śledziony i nerek.
Obecnie tymianek uprawiany jest w całej Europie oraz w Ameryce Północnej. Głównymi producentami tej przyprawy są: Włochy, kraje byłego Związku Radzieckiego, Bułgaria, Niemcy, Hiszpania, Portugalia, Francja oraz Grecja. Tymianek to wieloletnia krzewina z rodziny wargowych. Można go uprawiać w ogródku skalnym, na balkonie i w doniczce, jako roślinę ozdobną. Roślina jest silnie rozgałęzioną krzewiną, której wysokość dochodzi do 30 cm. Ze zdrewniałych łodyg wyrastają zielone pędy z naprzeciwlegle ułożonymi drobnymi wąskimi listkami, owłosionymi od spodu i podwiniętymi na brzegach. W kątach górnych liści wyrastają małe kwiaty - białe, różowoczerwone, jasno czerwonofioletowe lub szkarłatne - w kształcie kielichów, zebrane w kwiatostany. Cała roślina silnie pachnie. Ziele tymianku, w zależności od pochodzenia, terminu zbioru, sposobu przechowywania itp. zawiera od 0,75 do 3,5% olejku, którego głównym składnikiem jest tymol i karwol. Właśnie wzajemny stosunek obu tych fenoli odpowiada za walory smakowe przyprawy. Jadalną częścią krzewinki są jej zielone części. Najsmaczniejsze są liście i kwiaty odcięte z łodygi na wysokości 6-8 cm od ziemi. Z zasianej i pielęgnowanej krzewinki gałązki można ścinać dwa - trzy razy w sezonie. Jeśli hodujemy tymianek w domowych warunkach musimy pamiętać, że pod koniec listopada lub na początku grudnia doniczki z tymiankiem trzeba przenieść z okna do chłodniejszego pomieszczenia (10 - 15°C) i ograniczyć podlewanie.
Pomimo, że dziś tymianek jest przede wszystkim przyprawą, nie zapomniano o jego właściwościach leczniczych. Wyciągi z tymianku wchodzą w skład środków wykrztuśnych. Olejek tymiankowy ma działanie bakterio- i grzybobójcze, głównie dzięki zawartości wspomnianego już wcześniej tymolu. Posiada duże znaczenie jako środek o właściwościach antybiotycznych w przemyśle parafarmaceutyków i środków kosmetycznych (pasty do zębów, wody do ust itp).
