Spośród wielu powszechnie dziko rosnących odmian mięty w Polsce spotyka się około l0 gatunków. Rośnie najczęściej w miejscach półcienistych nad brzegami rzek, na wilgotnych obrzeżach lasów i zarośli. Lubi glebę żyzną, pulchną, w miarę wilgotną i niezachwaszczoną. Dla celów leczniczych uprawia się u nas najczęściej tzw. miętę pieprzową zwaną też czarną.
Jest byliną osiągającą od 30-90 cm wysokości. Łodyga jest czterokanciasta, wyrastająca z licznych rozłogów, czasem lekko nabiegła na fiołkowo. Liście są owalnopodłużne, brzegiem nierówno ząbkowane, ostro zakończone i ułożone na łodydze naprzeciwlegle. Kwiaty rurkowate, różowofioletowe, małe i zebrane w gęste niby kłosy na szczytach łodyg. Na uwagę zasługuje też często spotykana mięta zielona dająca zielonkawą herbatę.
ojedyncze liście lub też niekwitnące jeszcze szczyty pędów z liśćmi. Surowiec suszy się szybko w cieniu o dużym przepływie powietrza i w temperaturze nie wyższej niż 35 ° C. Liście i pędy porażone rdzą należy odrzucić.
Liść zebrany w czasie letnich wycieczek nad rzeką lub obrzeżach łąk (w środowisku nieskażonym) nadaje się do sporządzania herbaty o silnym mentolowym aromacie.
Najważniejszymi składnikami mięty pieprzowej są: złożony z 50% mentolu, mentonu i innych substancji olejek lotny, garbniki, gorycze, kwasy organiczne i inne aktywne związki. Surowiec mięty, a zwłaszcza mentol i jego estry, działa bakteriobójczo, przeciwskurczowo, przeciwzapalnie, żółciotwórczo i żółciopędnie. Pobudza także cały układ trawienny do wydzielania soków wzmagając trawienie, poprawia apetyt i obniża ciśnienie krwi.
Surowca mięty używa się przy zaburzeniach w wydzielaniu żółci, zapaleniu woreczka żółciowego i dróg żółciowych, a także w kamicy żółciowej i żółtaczce, przy wzdęciach, kolce jelitowej i w zaburzeniach przewodu pokarmowego, układu nerwowego objawiających się w bezsenności, migrenie, nerwobólach, drgawkach nerwowych i w zaburzeniach menstruacyjnych.
W przypadku schorzeń układu pokarmowego jak wzdęcia, wiatry, kolka jelitowa itp. - według zaleceń niektórych wybitnych fitoterapeutów - do naparu mięty można dodać do zaparzenia kwiat rumianku, jaskółczego ziela i waleriany, jako działających rozkurczowo na mięśnie gładkie tego układu, zaś w przypadku schorzeń dróg żółciowych oraz woreczka żółciowego napar mięty można wzmocnić dodając do zaparzenia Chołagogę I, II lub III albo też stosowną mieszankę, w skład której wchodzi mięta.
