Jerzy pisze:
krzysglo pisze:
W Pszczelarstwie nr 8 z 2010 r. s. 24-25 jest artykuł o tej firmie.
a strona jest tutaj:
http://www.mazurskiemiody.pl/Nie mam Pszczelarstwa i nie moge tego przeczytac, czy moglbys moze zeskanowac te strony i wkleic tu na forum?
Podana strone znam.
Wstawiam tekst skanowany
cyt.
Dr hab. Zbigniew Lipiński
"Mazurskie Miody"
Tuż przed ścianą lasu okalającego od południa wjazd do stolicy Warmii i Mazur, stoi zakład produkcyjny, którego fronton zdobi znacznych rozmiarów beczka (fot. 1 l. Beczka ta kryje w sobie wejście do znanej w Europie firmy o nazwie "Mazurskie Miody". Firma zajmuje się przetwarzaniem produktów pszczelich, obecnie miodu, a w najbliższej perspektywie pyłku, propolisu itp.
Winien jestem krótkie wyjaśnienie, skąd wzięła się obecna warmińsko-mazurska nazwa byłego województwa olsztyńskiego w kontekście faktu, że opisywana tu firma nazywa się "Mazurskie Miody". Otóż wraz z rozpoczęciem przez Zakon Krzyżacki podboju ziem plemion pruskich mocą bulli z dnia 29 lipca 1243 roku legat papieski Wilhelm z Modeny wyznaczył na tych ziemiach tereny 4 diecezji. Jedna z nich, wyznaczona na terenach należących do pruskiego plemienia Warmów (ryc. 1) została przekazana biskupowi, zaś pozostałe - Zakonowi Krzyżackiemu.
Diecezją warmińską, a w istocie kraikiem (dominium) kościelnym, który w latach 1243-1466 wchodził w skład państwa krzyżackiego, rządził biskup we współpracy z kanonikami kapitulnymi. Od 1497 roku do kapituły tej należał Mikołaj Kopernik, który rezydował na zamku w Olsztynie. Po upadku zakonu krzyżackiego (1466 L) biskupie dominium warmińskie ze stolicą w Lidzbarku Warmińskim znalazło się w granicach państwa polskiego, posiadając jednocześnie duży zakres niezależności politycznej i ekonomicznej. Biskupi warmińscy sprawując władzę świecką, zaczęli w okresie baroku używać tytułu książęcego
"Princeps Sacri Romani Imperii". Mieli też między innymi prawo do posiadania własnych sił zbrojnych i bicia własnej monety. Tak było przez 306 lat aż do I rozbioru Polski, kiedy to dominium przeszło pod władanie państwa pruskiego.
W następstwie wspomnianego podziału ziem pruskich oraz faktu, że w 1525 roku Wielki Mistrz Albrecht Hohenzollern rozwiązał zakon krzyżacki i przeszedł na luteranizm, biskupia Warmia zawsze była i jest katolicka, zaś na pokrzyżackich Mazurach (Mazurzy - pochodzący z Mazowsza) aż do II wojny światowej przeważała ludność protestancka. Do dzisiaj zachował się niezwykle uroczy zamek biskupów warmińskich w Lidzbarku Warmińskim, gdzie można zobaczyć między innymi oryginalne wydania fraszek biskupa Ignacego Krasickiego, który zapewne wysoce cenił miód z okolicznych ostępów leśnych.
Firma "Mazurskie Miody" znajduje się zatem de iure (= prawnie) na terenie województwa warmińsko-mazurskiego, zaś de facto (= faktycznie, w rzeczywistości) na Warmii. Jej właścicielem jest pan Bogdan Piasecki (fot. 2), który już jako chłopiec założył we wczesnych latach 60. ubiegłego wieku pierwszą swoją pasiekę w pobliżu rodzinnego domu w Pieniężnie. Wkrótce stał się naj młodszym pszczelarzem zawodowym w Polsce. Miał wtedy siedemnaście lat i pomysł, aby pracować w lecie, zaś odpoczywać w zimie. Pierwszym jego większym sukcesem było wywiezienie pasieki w Bieszczady, gdzie odebrał około 49 kg miodu spadziowego z jednego ula.
W połowie lat 80. XX wieku państwo Piaseccy pracując we własnej 1000-pniowej pasiece, podjęli się również trudnego zadania - skupu oraz sprzedaży miodu w celu zagospodarowania jego nadwyżek, które pojawiły się wtedy na polskim rynku. Działalność ta zaowocowała założeniem firmy "Mazurskie Miody". Postępujący rozwój firmy skłonił państwa Piaseckich do podjęcia decyzji wybudowania nowej siedziby, co trwało 8 miesięcy i zakończyło się wybudowaniem obiektu, o którym wspomniałem na wstępie. We frontowej (administracyjnej) jego części znajduje się gustownie urządzony sklep z miodowymi produktami i sprzętem pszczelarskim (fot. 3).
Obecnie w firmie "Mazurskie Miody" przetwarza się różne gatunki miodów na wódki miodowe oraz miody pitne, według rzadko już dzisiaj stosowanej procedury wyrobu tzw. miodów niesyconych. W tym
miejscu pozwolę sobie na małą dygresję. Otóż miody pitne naturalne (niesycone) otrzymuje się poprzez rozpuszczenie miodu w zimnej lub lekko podgrzanej wodzie (do 40°C). W tym celu używa się miodów najwyższej jakości o subtelnym aromacie. Miody te odbiera się z dojrzewalni w stanie najwyższej dojrzałości i bez jakichkolwiek zanieczyszczeń. Do produkcji miodów naturalnych (niesyconych) najlepiej nadaje się delikatny miód lipowy, akacjowy oraz koniczynowy, których aromat łatwo "zgubić" w trakcie gotowania, należącego do technologii produkcji miodów syconych. Miód z wodą i ewentualnym dodatkiem przypraw ziołowych i korzennych gotuje się w temperaturze 95-105°C. Przy czym gotowanie to prowadzi się do całkowitego "wyszumowania", tj. do oddzielenia wytwarzającej się piany, co może trwać nawet kilka godzin. Sycenie wpływając na lepszą i szybszą fermentację i łatwiejsze klarowanie, powoduje straty aromatu. Ponadto gotowanie powoduje zmianę koloru miodu na ciemniejszy (tym bardziej, im trwa ono dłużej) oraz pozwala na użycie surowca gorszej jakości, tzn. o mniej delikatnym smaku i aromacie.
Oczywiście im mniej jest rozcieńczony dany miód pszczeli, tym droższa jest jego produkcja, bowiem odpowiednio wydłużony okres dojrzewania (fot. 4) łączy się z odpowiednio długim zamrożeniem kapitału. Stąd do najwykwintniejszych oraz najdroższych należą najdłużej dojrzewające półtoraki: Piasecki oraz Rodowy (fot. 5), do których wytwarzania rozpuszcza się 1 litr miodu (około 1,4 kg) w 0,5 litra wody. Do pozostałych miodów produkowanych w firmie "Mazurskie Miody" (w zależności od stopnia rozcieńczenia miodu) należą dwójniak Grunwaldzki i Warmiński, Trójniak Kresowy i Mazurski, Czwórniak Biesiadny oraz Wino miodowe.
Ponieważ technologia produkcji naturalnych (niesyconychl miodów pitnych pomija gotowanie ich roztworów wodnych, niejako z natury rzeczy produkcja tych miodów oprócz zastosowania dobrej jakości miodu wymaga bardzo rygorystycznego przestrzegania reżimu technologicznego i sanitarno-higienicznego. Tak wytworzone miody pitne różnią się wyraźnie aromatem i smakiem od miodów syconych. Smakują i pachną wybornie i zachowują wartości odżywcze miodu pszczelego. Niesycone, a więc naturalne, miody pitne pomimo, że są rzadkością na polskim rynku, szybko zdobywają coraz liczniejsze grono wielbicieli szanujących najstarsze sposoby ich wytwarzania. Miody te stanowią doskonały aperitif. Smakują one najlepiej w temperaturze pokojowej, a jeśli już zostały doprawione przyprawami korzennymi, to zyskują na aromacie przy podaniu na ciepło. Warto również wiedzieć, że czwórniaki dobrze jest lekko schłodzić i wówczas mogą być spożywane do posiłków. Tak podawane naturalne miody pitne mogą z powodzeniem konkurować z najlepszym i winami gronowymi.
źródło:
Pszczelarstwo nr 8/2010 s.24-25
http://www.miesiecznik-pszczelarstwo.pl/
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
ale trochę czytałem na temat miodów sprowadzanych i sprzedawanych w sklepach. Poczytaj może zrozumiesz co to prawdziwy miód 
To właśnie prawdziwy miodek z Polski bez dopalaczy. Ukłany w stronę naszych pracownic 
Fajnieś to napisał ,a nawłoć to nie miód 
